Vrouwen...

Vrouwen hebben rare trekjes. Hoe hard menig vrouwelijk persoon dit probeert te ontkennen, ook wij kunnen er echt niet om heen. En natuurlijk; mannen kunnen ook behoorlijk goed gedrag vertonen wat niet anders te verklaren is dan dat ze een klap van de molen hebben gehad, of als kind iets te vaak op hun hoofd zijn gevallen. Maar vanuit mannelijk oogpunt kan ik niet spreken, dus sla ik deze even over. 

1. Vrouwen zijn kribbig.

Volgens mij heeft dit praktisch geen uitleg nodig. Iedereen, man, vrouw, kind, kat, hond, rondvliegend projectiel, kan hier wel over mee praten. Vaak genoeg vind ik mezelf een chagrijnig kutwijf, en heb ik oprecht geen flauw idee waar het vandaan komt. That time of the month (die niet doorzet), een slechte nachtrust, een ogenschijnlijke zwangerschap, een goede nachtrust... Wie zal het zeggen? Ik heb het zelf vaak genoeg meegemaakt, dat ik me ergens aan erger en dat ik geen flauw idee heb waar deze ergernis vandaan komt; Bijvoorbeeld, de buren van mijn ouders. Ik heb van vaders en moeders al meerdere keren vernomen dat het op zich prima kerels zijn, maar de keren dat ik op visite ben hoor ik keiharde, dreunende muziek (die ik op elk ander moment waarschijnlijk ontzettend had gewaardeerd) door het plafond heen komen en erger ik me rot. Op zaterdagavond houd dit rond een uurtje of elf wel weer op, dan rijden ze allemaal weg op hun luidruchtige scootertjes die ze eigenlijk al ontgroeid zouden moeten zijn en komen later op de avond terug met nóg luidruchtigere meiden die allemaal even hard hun best doen om zo hard te gillen dat je trommelvlies scheurt. 

Kijk. Dat ik me daar aan erger, dat begrijp ik eigenlijk al niet, ik ben 20 en zou het niet zo'n ramp moeten vinden dat er eindelijk wat jongere mensen in mijn oude straat wonen. Al mijn oude buren kunnen zo jong doen als ze willen, jeugdiger worden ze er echt niet op. 

Maar het ding is, dat op de momenten dat de beruchte bovenburen zich eigenlijk behoorlijk rustig en beschaafd houden, ik zelfs het kleinste geluidje wat ze produceren, al verschrikkelijk irritant vind. Verschrikkelijk is misschien nog zacht uitgedrukt. Ik vind het eigenlijk ontzettend arrogante klootzakken en vind dat ze best eens aan hun manieren mogen werken, want ze wonen nou eenmaal niet meer in een studentenhuis, en wel in een rustige (buiten)wijk (weliswaar in Amsterdam) waar het normaal is om je buren niet met jouw gefeest lastig te vallen. En als ik dat begin te denken, dán loopt het natuurlijk wel uit de klauwen. Maar dat is, simpelweg, de vrouw in mij die naar boven komt.    

2. Vrouwen haten elkaar.

Oké, vooruit, niet ELKE vrouw haat elkaar. Maar er zijn er genoeg die we niet mogen. Misschien is het ook meer een kwestie van benijden. Daar hoeft niet veel voor nodig te zijn. Het hoeft maar iets simpels te zijn als de schoenen die zij zich wél kan veroorloven en ik niet, of de manier waarop zij wel met een bepaalde trots over straat kan lopen en ik nog net niet over mijn eigen benen struikel. Onzin natuurlijk, want als we de tijdschriften/tv-programma's/etc. mogen geloven en ons niks aantrekken van hetzelfde kreng wat wél die schoenen kan dragen en ondertussen verschrikkelijke haatopmerkingen naar je hoofd gooit omdat ze jaloers is op je blouse... Mogen we er allemaal stuk voor stuk, op onze eigen manier, best wezen.

Jaloezie is op zich best iets waardoor je positief kan veranderen. Jezelf verbeteren bijvoorbeeld. Het zorgt jammer genoeg bij vrouwen meer voor negativiteit en haat, dan dat ze er een les uit halen. In the heat of the moment denk je namelijk niet aan dat soort dingen.   

3. Vrouwen vallen op klootzakken.

Misschien niet een van de punten die vooraan staat, maar zeker wel een van de punten die mij eigenlijk altijd opvalt. Bij mezelf dan vooral, en als ik vriendinnen, vrienden en het internet mag geloven, ben ik echt niet de enige. 

"Vrouwen vallen altijd op klootzakken, en laten de lieve jongens die ze alles willen geven achter in de Friend- of Familyzone..." 
Om dit even compleet nutteloos te analyseren: Welk meisje droomt er niet van om haar eigen persoonlijke klootzak, net als in de films, om te toveren in de jongen die bij haar wél lief is en weet wat goed voor haar is, en haar de hele wereld zou willen geven. Ik weet dat mijn leven af en toe een Hollywood touch kan gebruiken. Zeker als deze "touch" zo lang op zich laat wachten. 

Echter, op het moment dat ik dit penibele punt met mijn moeder wilde bespreken kwam ze met de logische en anti-sprookjes verklaring; namelijk dat vrouwen op klootzakken vallen, omdat ze onbewust geen relatie willen, en weten dat ze met de desbetreffende kerel toch geen toekomst op kunnen bouwen. Hoe sprookjesachtig de transformatie van kikker naar prins ook klinkt, blijft deze over het algemeen gesproken meestal uit. Ook al wordt nog zo hard geroepen dat mannen degene zijn die niet monogaam kunnen zijn, pas op het moment dat de vrouw zelf ook aan een relatie toe is zal ze de kikkers echt gaan ontwijken en regelrecht op haar doel af gaan. 


4. Vrouwen denken dat ze alles beter weten. 
Maar dat is alleen maar omdat we het beste met je voor hebben. En omdat het zo is.

En om deze lijst af te sluiten; dit is zeker GÉÉN vrijbrief voor de mannen die dit lezen. Dit is meer een lijst met ergernissen waar ik vrij zeker van weet dat er een paar vrouwen zijn die sommige punten goed herkennen.
Zo niet, kan mij het schelen. Ik mag er namelijk best wezen. Ondanks mijn kribbigheid, lack of judgement jegens mannen, en haat tegen andere vrouwen. Oh ja, en de bovenburen van mijn ouders. Maar dat spreekt voor zich.