Billen, Buik & Borsten.

Sinds kort heb ik een baantje als uitzendkracht. Het is heel simpel; ze bieden je een dienst aan, lijkt deze dienst je leuk en kan je werken, dan pak je hem. Je krijgt een mailtje opgestuurd met daarin de voorschriften voor deze dienst, en je gaat er naar toe. In dit mailtje staan ook voorschriften voor je kleding, en meestal houden deze voorschriften in dat je een nette zwarte pantalon aan moet met een witte blouse. 
Aangezien ik nog NOOIT van mijn hele leven een zwarte pantalon nodig heb gehad, hing deze niet in mijn kledingkast, en ging ik samen met mijn moeder op stap. 

Ik had van een vriendin de hint gekregen om bij de WE te gaan kijken (brand dropping, oh yeah...), maar na drie keer de hele zaak van onder en boven te hebben bekeken hadden we de zwarte pantalon nog steeds niet gevonden. Ik stapte op de verkoopster af die mij het meest capabel leek en vroeg haar of het gezochte kledingstuk nog te verkrijgen was. Al snel was de vrouw heen en weer aan het rennen naar het magazijn en terug, en kwam met een pantalon en nog vijf andere zwarte broeken weer vragend voor me staan.

Begrijp me niet verkeerd, het was lief bedoeld, maar ik vroeg toch echt om een zwarte pantalon, en niet om een wat zij een 'zwarte tregging/legging/kek ding/ik-weet-niet-eens-meer-wat-voor-een-woord-ze-in-haar-mond-nam' noemde. Die op zich ook best leuk waren, maar waar een prijskaart aan hing die ik aangezien ik bij een uitzendbureau werk, toch echt niet kan betalen.

Razendsnel werd ik naar een kledinghokje gedirigeerd, en toen was het moment daar. 
Het moment. Dat ik EIN-DE-LIJK begreep, wat er met een personal shopper bedoelt wordt. Of hoe die meuk ook heten mag. Ik begreep het in ieder geval. Ik heb namelijk nog NOOIT zo persoonlijk gewinkeld. Zelfs bij de Hunkemöller niet. 

De laatste tijd ben ik wellicht een páár kilootjes aangekomen. De een zegt dat je het van mijlenver al ziet en de ander vindt dat ik er nog nooit zo stralend uit heb gezien. Desondanks had ik de vriendelijke verkoopster gevraagd een pantalon te pakken in de maat die ik al jaren draag (for those who must know, een 38, and i'm proud to say it).
En vervolgens kreeg ik hem bijna niet over m'n billen heen. Goed, met wat getrek en gesjor en gebid dat ik de broek niet zou scheuren is het uiteindelijk gelukt, en kreeg ik zelfs het bijbehorende riempje dicht wat niet eens op het strakste gaatje hoefde. Om vervolgens trots het kleedhokje uit te komen. En te horen krijgen, dat ik misschien een maatje groter moet passen. 

Vooruit, dit was mijn moeder dit het zei, van haar kan ik het hebben. Ik had al aan d'r toegegeven dat het gebied rond de heupen, billen en buik niet meer even groot was als voorheen, en dat dit misschien niet de beste tijd was om te gaan winkelen, maar ja, geen pantalon, geen werk. Dus heel veel keus had ik niet. Prima mam, ben het helemaal met je eens. En al gauw kwam de volgende verkoopster aanhollen met een gezicht van 'ik-heb-er-zoveel-zin-in' en op het moment dat ze haar mond opentrok had ik het idee dat ik tegen een typetje van Brigitte Kaandorp aan het praten was. Met de lijzigste stem die ik sinds tijden gehoord had vroeg ze wat het probleem was, en subtiel probeerde ik duidelijk te maken dat deze maat te klein voor me was geworden. Maar dat ik wel van plan was om snel de overtollige kilo's weer kwijt te raken want ze zaten er net pas aan. 

En weer was er een verkoopster naar het magazijn aan het rennen, om even later met lege handen terug te komen. Maat 40 hadden ze niet. De inwendige alarmbellen van verkoopster nummer 1 waren ondertussen afgegaan, en was er ook weer bij komen staan. Waarop verkoopster nummer 1&2 en moeder gingen overleggen wat het handigste was voor mij om te doen. Ik staarde alleen maar naar mijn billen in de pantalon, en bewonderde de rondingen die ik voorheen nog niet zo erg had gehad. 

Todat ik verkoopster 1 opeens hoorde zeggen dat je op jonge leeftijd makkelijk kilo's kwijt kan raken. Pardon?! Ik moest op mijn wang bijten om niet keihard in lachen uit te barsten. Waarop verkoopster 2 zich nog mengde in het gesprek om te roepen dat het bij hen allemaal niet meer zo makkelijk gaat, en dat als ik van het snoepgoed af blijf het binnen twee weken opgelost zou moeten zijn. Ik dook snel het pashokje weer in om me snel uit de pantalon te werken en mijn eigen broek weer aan te doen. Terwijl de dames 1&2 doorkakelden over gewichtsverlies op oudere leeftijd stormde ik het kleedhokje uit en sleurde nog net mijn moeder niet mee aan d'r nekvel. In mijn race naar de kassa wist ik nog net de dames te bedanken, voor ik in lachen uitbarstte. 

Vijf minuten later konden we op zoek naar nette zwarte schoenen en een witte blouse. En weer twee uur later (zwarte nette schoenen zijn praktisch onvindbaar. Zwarte schoenen met een witte zool liggen voor het oprapen, echt. MAAR DIE WIL IK NIET) waren we weer op weg naar de auto. 'Oh mam, wacht even,' riep ik, voor ik in de rij ging staan, die het halve voetpad blokkeerde. 'Nog even een ijsje halen, kan ik nog even van mijn billen genieten...'