Niet schrikken...

Ik heb al een keer geschreven over wat er allemaal aan mijn gebit is gesleuteld, en vandaag heb ik de allerlaatste stap ondergaan. Mijn tanden zijn eindelijk compleet! Een soort van...

Na een hele dag werken was ik naar de praktijk gesneld, om daar na snel een tandenborstel door mijn mond gezwaaid te hebben, plaats te nemen in de tandartsstoel. Een aantrekkelijke vent van een jaar of 30 stapte de kleine ruimte binnen. Zijn wat langere haar was achter op zijn hoofd vastgebonden, en een paar grijze, maar niet lelijke, plukken haar staken door zijn bruine manen heen. Toen hij m'n hand schudde, zag ik dat hij lieve bruine ogen had. 'Aangenaam, Kilian. Mevrouw, klaar voor uw kroon?' Ik lachte schuchter. Antwoordde met een zacht 'jippie-a-jee' om niet al te stilletjes over te komen. 

'Ik ga je even neerleggen hoor, en dan gaan we beginnen!' 

Goed, iedereen kent het gefriemel in je mond wel op het moment dat de tandarts weet-ik-wat-voor acties uitvoert om te zorgen dat je tanden er mooi en netjes bij staan. Vandaag was voor mij echter een compleet nieuwe ervaring. Waar de meeste handelingen zwijgzaam worden uitgevoerd, was deze 'implantoloog', zoals ik Kilian eigenlijk moet noemen, vrij spraakzaam, en waarschuwde me voor elk naar gevoel even met de woorden 'niet schrikken'. Wat er meer voor zorgt dat je je zorgen gaat maken over het feit dat er iets komt waar je van schrikt dan dat je er ook daadwerkelijk op voorbereid bent, maar het wordt vast ontzettend lief bedoelt.  

Dit gefriemel duurde zo'n 5 minuten. En toen werd er wat gedraaid. En toen vroeg Kilian op een gegeven moment om een beetje alcohol. 'Lekker, doe mij ook maar!' Dacht ik nog, niet begrijpende dat er een paar seconden later een watje doordrenkt met pure alcohol m'n mond in geduwd zou worden. De sterke, doordringende smaak bereikte al gauw mijn tong, hoe panisch ik die ook compleet de andere kant op dirigeerde. 'Ik loop hier zometeen nog teut het gebouw uit,' spookte nog even door mijn hoofd. Waarop ik me realiseerde dat dit niks was vergeleken met al die jaren werken in de horeca. Weer de woorden 'niet schrikken'. De watjes werden weer verwijderd, en er werd gekloot met een flosdraadje. In het plafond van de behandelkamer zat een raam, en een vliegtuig vloog over. Even waren m'n gedachtes bij dat vliegtuig, over waar het heen ging enzovoort. 'Niet schrikken.' Nog wat gefriemel, een vraag naar vaseline. 'Zo, meneer de implantoloog, wat zijn we van plan?' Mijn gedachtekronkels gingen ondertussen door hetzelfde raam heen het plafond te boven. Tussendoor nog een röntgenfoto. Nog één keer gefriemel, nog één keer 'niet schrikken', en toen was het klaar. 

Een spiegel werd voorgehouden, alsof ik bij de kapper een nieuw kapsel aanschouwde, en er zat "opeens" een nieuwe kies in mijn mond. Voorzichtig voelde ik met mijn tong, wennende aan het "grote" voorwerp wat opeens op de plek zat waar al een maand een schroef uit stak. 'Geniet ervan,' aldus Kilian, 'ga ermee om zoals je andere tanden, en dan zie ik je de volgende keer weer!' En milde handdruk, een vriendelijke glimlach, met zachte kraaienpootjes rond zijn vriendelijke bruine ogen. En ik kon op weg naar huis. Mét een nieuwe kies.