In de maneschijn.

Ik was een jaar of tien, elf. Met mijn ouders waren we voor de zomer een paar weken naar Frankrijk afgereisd. Tent in de achterbak en karren, zoals zoveel Nederlandse gezinnen dit deden. Heerlijk zwemmen in het meertje, verse croissantjes van de bakker, en jus d'orange met een raar smaakje. 

Deze zomer was er een zonsverduistering. Wat best speciaal was, want hoe vaak in je leven maak je nou een zonsverduistering mee. Met een speciaal brilletje op stonden we te wachten tot het donker werd. Midden op de dag. En maar naar boven turen, en het enige wat je zag was een zwarte ronde vlek met een soort aureool er omheen. Op de camping werd het doodstil. De vogels hielden op met fluiten, de kikkers waren onder water gedoken, en de omstanders hielden allemaal hun adem in. 

Van mijn omgeving, en van de rest van de zomer kan ik me niet heel veel meer herinneren. Alleen die ene zwarte, ronde vlek. Aanstaande vrijdag (20 maart), is er weer eentje te zien in Nederland. En dan zit ik, met eclipsbrilletje en al weer klaar, om naar de zwarte ronde vlek te kijken. 

Ik ben een boom.

Op de middelbare school had ik een biologie leraar die nogal... onvoorspelbaar was. Ik denk dat dit wel de beste benaming is die je deze meneer kan geven. Bij binnenkomst was het namelijk altijd maar afwachten in wat voor een bui de beste man was. 

Er was bij hem nooit een middenweg te vinden. Of hij was goed gehumd, of totaal niet te genieten. Of hij vond je een stoorzender, of een zonnestraaltje.  

Tijdens repetities of schriftelijke overhoringen was de sfeer van het biologie lokaal altijd gespannen. De geur van (angst)zweet van puberende leerlingen hing altijd penetrant en doordringend in de lucht. Bij binnenkomst werd verwacht dat de werkboeken, gekaft, ingevuld met blauwe pen, op het bureau van de leraar werden gelegd. Die werden dan gecontroleerd, en had je de opdrachten van het behandelde hoofdstuk niet gemaakt, dan kon je vertrekken. Want, 'repeteren is herhalen, en als je je werkboek niet hebt gemaakt kan je niks herhalen'. En dan had je dus automatisch een één. 

Nee, deze leraar was niet bij alle leerlingen geliefd. Maar hij had af en toe zo zijn grappige trekjes. In mijn derde jaar hadden we het over genen. En cellen. En bladgroenkorrels. En dat planten die laatste wel hebben, en mensen niet. En dan stond mijn serieuze biologie leraar op, terwijl hij verder vertelde; 'Omdat je als mens deze korreltjes dus niet hebt, kan je niet midden in een weiland gaan staan en 'IK BEN EEN BOOM!' roepen en verwachten dat je dan in een boom veranderd'. Hierbij stak hij z'n armen als waren het takken opzij, zette zijn meest lijzige gezicht op en sprak de woorden 'Ik ben een boom' met de lage stem die je bij een knoestige oude eik zou verwachten. 

-Ik kan me voorstellen dat het beeld geschreven niet helemaal overkomt, maar geloof mij dat het voor een 14/15 jarige best grappig is als zijn bizar strenge biologie leraar opeens een boom nadoet. Tot op de dag van vandaag brengt deze lesmethode een glimlach op mijn gezicht. 

Ik had eigenlijk nooit verwacht dat ik ooit een heel verhaal over deze man zou schrijven, maar de reden is dat ik laatst een artikel heb gelezen waardoor ik weer aan zijn les moest denken. Je kan tegenwoordig namelijk wel in een weiland gaan staan en wachten tot je in een prachtige boom veranderd. 

Het is weliswaar pas nadat je bent overleden, maar het blijft een mooi initiatief van Bios Urn. Het idee is dat je na je overlijden gecremeerd wordt, om daarna je as in een biologische afbreekbare urn doet, waar ook zaden van een door jou uitgekozen boomsoort inzitten. Zo bedoel ik dus in een boom veranderen. Niet zoals in een sprookje, met boze heksen en zo. 

Ik vind dit wel iets voor mijn oude biologie leraar. Dat hij na zijn overlijden (wat hopelijk op late leeftijd en rustig in zijn slaap is) na al die keren, toch nog in een boom kan veranderen. Een middenweg, voor de man die niet aan een middenweg deed.