Normaal, als er berichten die zoveel met elkaar te maken te hebben toevalligerwijs zo onder elkaar terecht komen op Facebook, maak ik er een screenshot van, zet het zelf in mijn status, en geniet van mijn eigen slechte humor. Maar dit was anders. Dit zou, in eerste instantie behoorlijk respectloos zijn geweest, en ten tweede was dit niet grappig. En toch wilde ik het kwijt.
Want hoe vaak word je op zo'n manier op de feiten gedrukt. Het feit van het vieren van iemands leven, terwijl daar tegenover staat dat je op een bepaald moment van iedereen ook een keer definitief afscheid zult moeten nemen. En ik kan je vertellen, dat als dit dan gebeurd, je toch wel even stil voor je uit zult zitten staren. Tenminste, dat had ik.
Het bizarre is dat ik weet dat ik er over een paar uur misschien nog eventjes aan denk. Vluchtig tussen het naar school en de tandarts gaan door. Zometeen zet ik een serie aan die ik nog moet kijken, en dan zitten mijn gedachtes niet meer bij de dood of het leven. En morgen nog minder, en de dag daarna weer minder. En uiteindelijk komt het niet in mezelf op om daar even een potje stil bij te gaan staan. Tot er weer iets gebeurd waardoor ik weer even bedenk hoe dun die lijn eigenlijk is.
Voor nu zit mijn hoofd er in ieder geval nog wel even vol mee.
