Over prinsen, stalknechten, paarden en ezels.

Elk meisje droomt over háár prins op het witte paard. De man die al haar eenzame jaren en gebroken harten doet vergeten. Doet 'ie even. Omdat hij haar prins is. 

Ik ben ondertussen op het stadium aangekomen dat mijn vrienden me voorstellen als 'dit is Charlotte, en ze is vrijgezel, doe er wat leuks mee'. Niet zozeer dat ik wanhopig ben, mijn vrienden zijn wanhopig voor mij. Wat mij erg veel tijd en kopzorgen bespaard, maar wat ik niet als iets heel positiefs kan opvatten. Is het zo erg met me gesteld, dat zij zich voor mij zorgen gaan maken?

Natuurlijk weet ik ook wel dat het niet zo is, maar ik moet wel eerlijk bekennen dat het vrijgezelle leven niet heel slecht is, en dat het me erg goed bevalt. Ik hoef me geen zorgen te maken over 'vindt hij me wel leuk, vindt hij me niet leuk', ik hoef geen rekening te houden met iemand anders dan mezelf, en in de kroeg kan ik flirten wat ik wil en hier en daar m'n tong in iemands mond duwen, als de ontvanger toch wel een erg lekker ding is. 

Over tongen in de kroeg gesproken, ik werd laatst kieskeurig genoemd. Door een jongen waar ik net 5 minuten mee stond te praten, en die in mijn oor stond te brullen dat hij me een ontzettend aantrekkelijk meisje vond en dat hij m'n bril een soort schooljuffrouw vibe vond hebben. Vriendelijk bedankt. Op het moment dat ik meldde dat ik weer met wat beschaafdere mensen ging praten, en dat ik in dit gesprek niet heel geïnteresseerd was, vroeg hij of ik een vriend had. 'Nee,' was mijn antwoord. 'Zou dat mijn enige reden moeten zijn dat ik geen interesse heb voor dit slappe gelul?' 

Ja, eigenlijk wel, was zijn antwoord. Want welk meisje laat dat stukje mancandy nou aan zich voorbij gaan? Dit meisje dus, zeker als je jezelf mancandy gaat noemen. 

In het verleden heb ik het excuus en de leugen 'ik heb een vriend' vaak genoeg gebruikt, en ik heb vaak genoeg mijn beste vriendin tegen me aangedrukt en gemeld dat ik lesbisch ben, maar de laatste tijd probeer ik dat te vermijden. Ik ben vrijgezel, and i'm proud to say it. En ik hoef al helemaal geen excuus te verzinnen om jou bij me weg te moeten houden. Als ik geen interesse heb, helpen een beetje schuren en slechte praatjes daar echt niet tegen. It does makes me want to vomit, though. 

Misschien ben ik er volgende week van overtuigd dat mijn prins net voorbij galoppeerde, maar er is een grote kans dat het een stalknecht op een ezel is.

Wie weet, misschien is mijn prins al drie keer stapvoets voorbij gelopen en is hij aan het wachten tot ik eindelijk een keer beter uit mijn doppen kijk. 

We shall see. 

Mooi rood is niet lelijk.

Je kent het gezegde 'een ezel stoot zijn teen, geen tweede keer aan dezelfde steen', toch? Algemeen bekend gezegde lijkt me zo. Je hebt ook nog de versie van Charlotte. En dat is gewoon keer op keer tegen die steen aanlopen en er van uit gaan dat je op een gegeven moment dwars door die steen heen gaat. 

Mijn steen, dat is de zon. Ik heb nou eenmaal een lichte huid. Oké, melkfles-wit. Daar kan je niet omheen, serieus niet. De witheid trekt alle aandacht naar zich toe. Ik behoor me elke dag dat de zon schijnt verdomde goed in te smeren met factor 300, anders word ik zo rood als een kreeft. Om daarna weer melkfles-wit te worden. 

En tóch, krijg ik het ELK JAAR voor elkaar, mijn huid dat niet zo gewenste kleurtje te geven. Mooi rood is niet lelijk. 

Goed, ik ben een kneus, niks aan te doen. Maar ik smeer me in, echt waar. Daar waar anderen niks qua zonbescherming gebruiken, zit ik spastisch elke uithoek van mijn lichaam in te smeren met factor 20. Beginnen anderen zich ook aan de zonnebrand te vergrijpen, dan verhoog ik mijn inzet met factor 50. 

Vorig jaar stond ik in de Kruidvat, te peinzen over factor 30 en 50, omdat de een goedkoper was (lagere factor is goedkoper), en de ander een betere keus qua huidsgezondheid. De reden dat ik deze overpeinzingen stond te maken, was omdat ik net terug was van 2 weken Kroatische zon, en elke druppel zonnebrand die ik had, had opgemaakt. Niks niet verbrand, een mooie egale teint, en voor mijn doen zo behoorlijk bruin dat ik bijna de krant wilde gaan bellen. 'Het kan wel!' 

Mijn gedachtes werden onderbroken door een aantrekkelijke kerel van een jaar of 26, blond haar, blauwe ogen, en een gezonde kleur op z'n toet (en op z'n geproportioneel gespierde armen). 

'Ga je ook lekker de eerste zonnestraaltjes van het seizoen pakken?' Vroeg hij met een lach op z'n gezicht. Z'n móóie gezicht. 

BAM, weg zonovergoten bubbel. 

'N-n-nee, ik kom net terug van vakantie,' antwoordde ik onbeholpen. Onderzoekend nam hij me op. 'Wauw, sorry. Het is alleen... Je bent zo... Wauw.' 

Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat ik echt wit ben. Bijna blauw in de winter. En ik vind het ook niet heel vervelend om mannen te zien stamelen om iets wat ik teweeg heb gebracht. Zeker niet als ze mooi zijn. Maar dit was voor mij een geheel nieuwe categorie nou-breekt-mijn-klomp. 

'Ja, ik weet het,' zuchtte ik, terwijl ik toch maar voor de factor 50 ging. En gelijk nog maar een gezinsverpakking aftersun meegriste. 

Ondanks dat ik me al zo vaak verbrand heb, is dat nog niet eens het vervelendste van het hele ik-ben-zo-wit-beter-doe-je-je-zonnebril-op-als-je-naar-me-kijkt-anders-verblind-ik-je-nog-fiasco. Wat nóg vervelender is, zijn mensen die dit niet altijd even briljant op willen merken. Yeah, thanks for the heads up. Tell me something I don't know.

Of; mensen die vol ongeloof staren naar de vijf en de nul op mijn zonnebrand verpakking. 'Zó hoog?! Maar dan word je toch nooit bruin?! Laat lekker zitten die hap, ik laat me altijd eerst lekker verbranden en daarna ben ik bruin voor de rest van de zomer!' 

Ja, jij ja. Als ik dat had gedaan had ik waarschijnlijk al drie keer huidkanker gehad, en daarbij, zoals ik al eerder vermeldde, het is bij mij wit>rood>wit. Niet wit>rood>bruin. Misschien nog wit>paars>rood>wit, maar dan heb ik het wel heel bont weten te maken. 

Ik liep vroeger hele zomers lang me te schamen omdat mensen zo uitermate sympathiek opmerkten 'dat ik nog niet zoveel zon had gepakt, hè?' En nu ik daar aan terug denk kan ik me daar best kwaad over maken. Als ik nu een korte broek aan heb en je wilt kijken; voor mijn part kijk je tot je ogen uit je kassen vallen. Fijn dat ik zo interessant ben. Ik maak er zelf ook dolgraag grapjes over (#zelfspot). 

Maar, those looks don't help a little girl boost her confidence. Het liet me meer voelen alsof er iets mis met me was. Laat me lekker wit wezen. Of rood. Of paars. Of groen (lekker schimmelen). 

Vandaag ben ik niet wit. Ik heb in de zon gezeten, aan het strand, en tussen de verzameling sproetjes op m'n gezicht, armen en schouders, komt een warme rode gloed door. Mijn nek is mooi en pijnlijk roze gekleurd, en op m'n been zit een rood vierkant, waarvan ik nog steeds niet weet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Een hele prestatie, en ik ben er trots op. 

Straks smeer ik nog 3 lagen aftersun op alle gekwelde en niet gekwelde plekken, en dan ga ik morgen opnieuw de strijd aan met mr. Sunshine. 

Come at me bro, er komt een dag dat IK win!