In de maneschijn.

Ik was een jaar of tien, elf. Met mijn ouders waren we voor de zomer een paar weken naar Frankrijk afgereisd. Tent in de achterbak en karren, zoals zoveel Nederlandse gezinnen dit deden. Heerlijk zwemmen in het meertje, verse croissantjes van de bakker, en jus d'orange met een raar smaakje. 

Deze zomer was er een zonsverduistering. Wat best speciaal was, want hoe vaak in je leven maak je nou een zonsverduistering mee. Met een speciaal brilletje op stonden we te wachten tot het donker werd. Midden op de dag. En maar naar boven turen, en het enige wat je zag was een zwarte ronde vlek met een soort aureool er omheen. Op de camping werd het doodstil. De vogels hielden op met fluiten, de kikkers waren onder water gedoken, en de omstanders hielden allemaal hun adem in. 

Van mijn omgeving, en van de rest van de zomer kan ik me niet heel veel meer herinneren. Alleen die ene zwarte, ronde vlek. Aanstaande vrijdag (20 maart), is er weer eentje te zien in Nederland. En dan zit ik, met eclipsbrilletje en al weer klaar, om naar de zwarte ronde vlek te kijken.