Ik begon met een draadje tegen mijn gehemelte, wat niet heel vervelend was, behalve als ik spaghetti of spinazie (of ander sliertjes voedsel) at, wat zich als laatste reddingsmiddel nog aan dat kleine draadje vast kon klampen, om niet opgegeten te worden. Wat resulteerde in voedsel wat half in mijn keel hing en voor vele hoestbuien (en dergelijke) heeft gezorgd.
Hierop volgde de buitenboord beugel. Een monsterlijk apparaat wat om je nek heen gaat en je kaken verbreed, die ik 14 uur per dag in moest doen. En dat bleek nog verdomde moeilijk. Meestal haalde ik net de 8 uur. Als ik geluk had. Wat ervoor zorgde dat ik er nog langer over deed voor ik eindelijk de volgende stap kon ondergaan: slotjes.
Nou heeft het grote deel van de mensen die ik ken ook slotjes gehad. En kent iedereen volgens mij wel het gevoel wat slotjes veroorzaakt. Het trekkende of drukkende gevoel als net de draadjes zijn aangedraaid, het moeizame kunnen kauwen, de etensresten die soms onbewust nogal prominent bij je voortanden blijven hangen. Er bestaat een hele lijst met nadelen, maar uiteindelijk gaat het maar om een ding. Dat je tanden mooi, recht en netjes naast elkaar in een rijtje in je mond staan en die prachtige lach vertonen waar je zo lang op gewacht hebt.
Ja. Of je heet Charlotte en de orthodontist doet even het compleet tegenovergestelde. Ongeveer anderhalf jaar voordat mijn beugel eruit ging kreeg ik twee veertjes bij m'n voortanden die ervoor zorgden dat de twee snijtanden ernaast werden weg geduwd. Hierdoor bestond mijn lach uiteindelijk uit twee voortanden, daarnaast twee gapende gaten, en daarnaast de rest van mijn gebit. Zie je het voor je? Ja, dat Hill Billy gebit was niet helemaal waar ik naar op zoek was. Toen deze ruimte klaar was hadden ze twee neppe tanden gemaakt, en deze aan de slotjes gehangen, om ervoor te zorgen dat die grote gapende gaten niet meer aanwezig waren, en ik een soort van, van mijn hazen-gebitje af was.
En het laatste jaar had ik de blokbeugel. Op dit moment lette ik niet meer op wat al deze verschillende beugels konden doen en welke kant ze je tanden op duwden, ik geloofde het wel en zou het wel zien. Het enige wat ik nog wel weet is dat het een blok in je mond is die je 's nachts mocht dragen (godzijdank) en ervoor zorgt dat je je mond niet dicht kan doen, waardoor je 's ochtends wakker wordt met een kwijlplek op je kussen waar zelfs de honden van Pavlov nog jaloers op zijn.
Net voor mijn 17e verjaardag gingen ein-de-lijk de slotjes eruit. En had ik nog steeds een draadje in mijn mond, om te zorgen dat de neptanden vast bleven zitten. In tranen ben ik van de orthodontist naar school gefietst, om daar in de armen van mijn vriendinnen te duiken. Ik wilde zó graag een foto posten van een beugelloze Charlotte, en zelfs zonder slotjes had ik nog een ding in mijn mond. Mijn beste vriendin en ik noemde het mijn kunstgebit, simpelweg omdat het twee tanden waren die ik eruit kon wippen. Ik zat nog net niet aan de Kukident.
Nu, drie jaar later loop ik rond met twee nep tanden die aan de tanden daarnaast zitten vastgeplakt. Niemand die het opvalt, zelfs niet als ik het vertel. Sinds kort loop ik bij een implantoloog en gaan 'zij' de ruimte bij mijn kiezen opvullen. Vandaag lag ik om kwart over 8 's ochtends in de tandartsstoel terwijl de vriendelijke tandarts geruststellend mijn verdoving gaf. Waar ik verder niks van voelde, maar het was fijn dat 'ie zo begripvol deed. Eerst moest ik mijn mond spoelen. Voor de mensen die wel eens verdoofd zijn in hun tandvlees, wang, etcetera, weten dat dat nog best ingewikkeld is. Telkens als je een slok neemt sijpelt het door een mondhoek er net zo hard weer uit, omdat je deze kant van je mond niet helemaal onder controle hebt.
Maar goed, terug op de stoel. Er werd een blauw achtige doek over mijn hoofd gelegd, waar een gat in zat om bij mijn mond te komen, en ze gingen aan de slag. Tien minuten van gehannes, geboor, gesjor, getrek, en tegen een blauw vlak aan kijken, en ik was klaar. Snel nog even een röntgenfoto moeten maken (waar de eeuwige grap 'lachen naar het vogeltje' werd geroepen, en ik mocht weer gaan.
Ik ben er nog lang niet. Op de schroef die vandaag in mijn mond is geboord wordt een tand geplaatst, aan de andere kant moet nog een kies getrokken worden en gebeurd precies dezelfde procedure. Genezingstijd en dergelijke daar gelaten. Maar een ding scheelt, ondanks al het gedoe met tanden die niet goed staan, of nooit tot ontwikkeling zijn gekomen, heb ik geen verstandskiezen, en hoeven deze niet getrokken te worden.
Terwijl ik dit heb getypt, is de verdoving uitgewerkt en zit er een kloppende pijn in mijn tandvlees, maar heb ik niet het idee dat ik er heel erg veel last van zal krijgen. Vanavond eet ik zacht voedsel (dat is op het randje van babyprut), en morgen zien we wel weer verder.
Wie mooi wilt zijn, moet pijn lijden. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten