Maandag. De sfeer die maandag ochtend in de lucht hangt is elke week wel hetzelfde. Iedereen moet weer langzaam op gang komen, het verkeer is chaotisch. Mensen zijn in het weekend vergeten hoe je met de fiets zo manoeuvreert dat je geen ongelukken veroorzaakt.
Normaal zit ik op maandag ochtend op de fiets. Maar niet deze keer. Mijn stalen ros staat na een wilde zaterdagavond en een wijs besluit nog in de stad. Op weg om hem op te halen, komt er in de tram een jongen voor me zitten. Op zijn jas zitten ter hoogte van z'n schouder twee ritsen die tot aan onder zijn schouders dicht zitten. Ik moet me beheersen om ze niet open te trekken om te kijken of z'n mouwen er dan af vallen.
Na dat idee van me af te hebben geschud ga ik naar buiten zitten staren. Amsterdam aan me voorbij laten glijden. Vluchtig zie ik hoe een wat oudere vrouw met een telefoon in haar hand, door het raam staat te kijken naar een groepje middelbare scholieren die voor haar voordeur zitten. Hierdoor dwalen mijn gedachtes weer af naar de conciërge van mijn middelbare school, die in de pauzes altijd alle portiekjes in de buurt af ging op zoek naar leerlingen die de buren overlast bezorgden door middel van sigarettenrook en muziek met blikken ondertoon uit de de kleine speakers van de telefoons.
Een paar minuten later ben ik bij mijn halte, en worden mijn gedachtes bruut onderbroken. Bij het uitstappen vang ik nog net een oudere dame op die tussen het afstapje en de stoep even haar evenwicht verloor.
Ik meng mij in het geweld van het verkeer. Toeterende auto's en scooters, rinkelende fietsbellen. Schreeuwende fietsers. Ik heb geen haast. Andere mensen hebben een veel vervelendere maandag.
Voor mij mag elke maandag wel zo zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten