Over mij.

Mijn foto
Ik ben Charlotte, kom uit Amsterdam, en ik maak de gekste dingen mee. Dat is mijn vloek. En deze dingen en ervaringen, deel ik hier. Om maar het beste van mijn vloek te maken.

zondag 13 juli 2014

Er zaten twee motten, in m'n oude jas.

Ik werd wakker van zacht getik tegen mijn raam. In eerste instantie was ik er sterk van overtuigd dat het weer eens aan het regenen was, maar de pauzes die tussen het getik door zaten waren abrupt en niet logisch. Even hoopte ik, al slaapdronken weliswaar, dat ik misschien in een slechte romantische film uit de jaren 80 was beland, en dat er iemand steentjes tegen m'n raam zat te gooien. Tot ik de schaduw zag. 

Het beestje met ongeveer acht centimeter brede spanwijdte was panisch tegen de binnenkant van mijn raam aan het vliegen. En tegen het plafond. En tegen de muren. Compleet gedesoriënteerd zocht hij een weg naar buiten. En ik wilde dolgraag dat hij deze weg vond, want heel gelukkig word ik niet van vliegende insecten in mijn kamer om 2 uur 's nachts. 

Het raam was geen optie. Sowieso was het al een raadsel hoe de mot was binnengekomen, want uit voorzorg om de beesten buiten te houden deze zomer, had mijn huisgenote eerder dit jaar horren voor alle ramen geplakt. En de deur van mijn slaapkamer was dicht. Bij deze werd de mot gepromoveerd tot mini Houdini, want ik vond het een prestatie op zich. 

Het lampje naast m'n bed deed ik aan, en Houdini ging prompt op het gordijn ter hoogte van het licht zitten. Als ik de ademhaling had kunnen opmerken, had ik waarschijnlijk gezien dat Houdini's borst in paniek op en neer ging. 

Ik glipte mijn bed uit, zwaaide de deur van de kamer open, en deed daar het licht aan. Als een ninja sprong ik terug naar mijn bed om hier mijn nachtlampje weer uit te doen. Houdini begon weer spastisch te vliegen. Bleef rond fladderen op enkele centimeters van mijn hoofd af, en vervolgde daarna zijn weg naar de woonkamer. Naar het licht. 

Met een opgerold tijdschrift in mijn rechterhand en mijn concentratievermogen op tien begon ik de jacht. Tegen de tijd dat ik Houdini eindelijk bij een uitgang zou hebben zou ik uren verder zijn, dus wilde hem voor eens en altijd, samaritaan dat ik ben, uit zijn lijden verlossen. 

Een paar flinke tikken verder, en Houdini viel verslagen op de grond. Ergens, achter een kast. Ik hervond mijn slaappositie in bed en had net mijn ogen dicht toen ik weer getik hoorde. Het was ditmaal alleen net iets anders. Dwingender, agressiever. 

Ik had opeens de ontzettende nood om naar het toilet te gaan, maar verroerde me niet. 
Houdini was dáár. Ik durfde me dáár niet te vertonen. 

He is out to get me. His watch was set on 'payback time, B*tch'. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten